Rozdział 46

Kate

-Harry- wychrypiałam, kiedy zaczął zbliżać się ustami do mojego dekoltu, a ręka wędrowała coraz wyżej i wyżej pod sukienką.- Harry, nie.

-Co?

-Chyba nie sądzisz, że szkolna klasa jest szczególnie romantycznym miejscem, zwłaszcza po tak długiej przerwie. Raczej wyobrażałam sobie to inaczej.

-Ugh, masz racje słońce, przepraszam.- po raz pierwszy od dawna usłyszałam tak długo wyczekiwany zwrot w jego wykonaniu skierowany do mnie. „Słońce”. Zawsze tak się do mnie mówił. Na moich ustach pojawił się szeroki uśmiech. Odwzajemnił go i zaraz pochylił się, by jeszcze raz złożyć pocałunek na moich ustach. Byłam w siódmym niebie, to co działo się w moim brzuchu było nie do opisania. Jakby ktoś łaskotał mnie od środka.- Chodź, bo zaczną się niepokoić o salę od chemii.

Wyciągnął rękę, a ja włożyłam swoją. Idealnie do siebie pasowały, tak czułam. Wyszliśmy cicho i udaliśmy się w kierunku dudniącej w oddali muzyki. Dziesiątki par wirowały na parkiecie, wzrokiem szukałam Hani z blondynem, jednak nigdzie nie było ich widać. Może też znaleźli sobie wolny kącik? Przeszło mi przez myśl. Nie, zdecydowanie nie! Ona nigdy by się do czegoś takiego nie posunęła. Jest na do za dobra, dlatego tak ja cenię. Poczułam, że ramie odrywa się od reszty ciała i jest ciągnięte, po raz kolejny. Harold chyba zdecydował się potańczyć. Proszę, proszę, a od kiedy to on jest taki śmiały. Wystarczył jeden pocałunek i już powróciła jego dawna rządzą  W duchu się zaśmiałam i pozwoliłam pociągnąć. Kręciliśmy się w różne kierunki w rytm szybkiej muzyki. Co chwilę wybuchałam głośnym śmiechem. Wszystko się na raz zebrało. A szczególnie to, że jestem tu w tym momencie z Harrym, którego kocham ponad wszystko. Ten jego uśmiech powodujący urocze dołeczki, te niesforne włosy co chwila opadające na czoło i zielone oczy, które przepełnione były wtedy błyskawicami. Patrzyłam prosto w nie. Ciało wykręcało się na różne kierunki, ale oczy zwrócone były tylko i wyłącznie w jego. Zaraz potem DJ puścił wolny kawałek... znowu. Przecież jak wychodziłam to też leciał. Ale z drugiej strony dość długo nas nie było…

-Mogę prosić szanowną panię?

Uśmiechnęłam się i oplotłam ręce wokół jego szyi a on złożył swoje na moich biodrach, przysuwając bliżej. I pomyśleć, że jeszcze 15 minut temu byłam załamana. Wystarczy jedna chwila w życiu, by zmienić wszystko. I tyczy się to każdego tematu, nie tylko miłosnego. Położyłam głowę w jego zagłębieniu na obojczyku, a on swoją przybliżył do mojej, tak że leżał na niej oparty policzkiem.

-Marzyłem o tym już zaraz po wejściu na pokład tego głupiego samolotu. Wiedziałem, że podjem najgłupszą decyzję.- odezwał się po jakimś czasie. Oderwałam się, by spojrzeć mu w oczy.- Wybacz, że pozwoliłem na to.

-Nie byłeś jedyny, przez ostatnie tygodnie nie myślałam o niczym innym jak o tobie. Ale nie mogę ci wybaczyć… nie mam czego. Była to nasza wspólna decyzja i ponieśliśmy jej konsekwencje. Przynajmniej ja poniosłam i to drastyczne.- zaśmiałam się sztucznie.

-Ale mogłem coś na to poradzić, mogłem nie dopuścić to tego. – odparł mocno.

-Harry, nie wybaczam ci. Bo nie jesteś winny i koniec tematu.  

-Ale mogłem zacząć cię odzyskiwać wcześniej, wiele wcześniej!

-No mogłeś, ale tego nie zrobiłeś. Tak samo jak ja więc koniec tematu!

-Kocham cię.- spodziewałam się, że zacznie się wykłócać. Ale ta wypowiedź bardziej  mi się podobała. Mówił i patrzył na mnie śmiertelnie poważnie.

-Ja ciebie też, kochanie. Ja ciebie też.- powtórzyłam i na ‘uwiecznienie’ wcześniej wypowiedzianych słów złożyłam na jego ustach pocałunek.

-Czy w związku z tym będziesz moją dziewczyną?

-Harry… myślałam, że…- nie dokończyłam słów, które zamierzałam wypowiedzieć. Widziałam jak na mnie patrzy, widziałam, że teraz wszystko bierze jak najpoważniej i nie ma żartów.- Tak Harry, oczywiście, że zostanę. Już zostałam.

-Skoro teraz wszystko jest już jasne i nie będziemy się później martwic o to, że coś nie zostało wypowiedziane, a powinno możemy... WRÓCIĆ DO POPRZEDNIEJ CUDOWNEJ RZECZYWISTOŚCI.- zaczął się śmiać wniebogłosy, a ja wiedziałam, że od tej chwili wrócił stary niepoważny Hazza sprzed nieprzyjemnego zdarzenia na lotnisku.

Hania

Około 4 rano poczułam niemiłosierne zmęczenie i nie marzyłam o niczym innym jak o powrocie do domu i pójściem spać. Delikatnie zasugerowałam to Niallowi a on momentalnie się zgodził. Chyba i on nie należał już do całkiem przytomnych. Wykazałam się przytomnością umysłu i uświadomiłam blondynowi, że nie mamy jak wrócić. Harry nie wiadomo gdzie się pląta, a o taksówkę o takiej porze łatwo nie będzie.

-Louis mnie zabije.- mruknął wybierając telefon do przyjaciela.

-Mój najukochańszy bracie, co porabiasz?- zaczął jak najsłodszym głosikiem blondyn.

-A jak myślisz ty cholerny wrzucie na tyłku!- nawet ja słyszałam wrzaski, za dnia jest to istne rozczulające dziecko, w nocy… budzi się potwór.- Czekam aż mój ulubiony kompan z zespołu zadzwoni i poprosi o dostarczenie do domu z imprezy, na którą nie zostałem nawet zaproszony!

-Ooo… Bardzo mi przykro. To jak za ile będziesz?

-Do widzenia!- rozłączył się.

-Będzie za 20 minut.- uśmiechnął się niczym niewzruszony Irlandczyk.

-Ale przecież wyraźnie powiedział, że NIE przyjedzie.- patrzyłam na niego zdezorientowana.

-Nic takiego nie mówił. Przyjedzie.

-Nie przyjedzie! Przecież znam go! Nie ruszy tyłka z łózka za nic!- zaczynałam się wściekać

-Chyba znam go lepiej, przyjedzie uwierz.- cały czas przekonywał mnie ze stoickim spokojem.

- O co zakład?- to była wygrana bitwa.

-Jeśli przyjedzie za 20 minut to przez tydzień będziesz gotowała mi trzy posiłki dziennie.

-Że co?! Tydzień?!

-Przecież jesteś pewna, że NIE przyjedzie… A, i skoro musisz mi gotować przez tydzień to i musisz ze mną mieszkać przez tydzień.- uśmiechnął się zadziornie

-Zakładając, ale tylko zakładając, że przyjedzie to zgoda, ale jeśli NIE przyjedzie to ty…przez tydzień będziesz za mnie robić wszystkie lekcje z angielskiego, matmy, historii no i może z biologii.- to będzie przyjemny tydzień.

-Ile?!

- No co?! Przecież jesteś pewny że przyjedzie, a przypominam, że zostało już tylko 15…

***

Po 20 minutach rzeczywiście ktoś przyjechał. Jak zobaczyłam znajomy samochód to jednocześnie poczułam ulgę, że zaraz będę w domu i wściekłość, ze przez następny tydzień jestem zmuszona gotować blondynowi.

-Wsiadajcie balowicze.-usłyszałam głos… Liama.

-Liam?!- chciałam się na niego rzucić i zacząć całować jego ręce.- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że to ty!- wrzasnęłam.

-Aż tak nie przepadasz za Lou? Nareszcie nie jestem jedyny!

-Nie po prostu przez tydzień mam wolne od prac domowych.- powiedziałam triumfalnie sadowiąc się obok rozbawionego bruneta.- Założyłam się z Niall’em, ale nie ważne. Jedźmy do domu, błagam.- mówiłam jednocześnie ziewając.

-A tak właściwie to czemu zawdzięczamy twoją obecność?- burknął Irlandczyk.

-Też cię kocham. Lou zachodząc na dół zobaczył mnie oglądającego film i kazał po was jechać. Byłem wielkoduszny i się zgodziłem.

***

Całą niedziele spędziłam u chłopaków. To znaczy głównie spałam. Obudziłam się koło drugiej po południu. Schodząc na dół Zayn powitał mnie i pochwalił na dobrze wykorzystany ranek i żalił się, że i on by tak chciał. Do siebie wróciłam dopiero późnym wieczorem, wcześniej ustalając z Niall’em o której musi się u mnie codziennie zjawiać, by wypełniać zadanie. Zupełnie załamany pożegnał się ze mną. Następnego dnia w szkole powitała mnie niedawno poznana dziewczyna Nelly*. Zapytała się mnie czy nie mogłabym jej pomóc w szukaniu klasy. Z przyjemnością się zgodziłam. Wydawała się taka miła i zagubiona. Na każdej przerwie jakimś cudem mnie znajdywała i przesiedziałyśmy je gadając. Głównie ona mi o sobie opowiadała. Pochodziła z Wietnamu. Jej ojciec, który jest handlarzem postanowił spróbować szczęścia w innym kraju i przeprowadzili się do Londynu. Miała tylko jego. Matka odeszła jak była małym dzieckiem. Od zawsze uchodziła za nieśmiałą i nie potrafiła nawiązywać nowych znajomości. Ja opowiedziałam jej moją ‘historię’ i zapewniłam, że jak się tu przeprowadzałam to nawet nie przeszło mi przez głowę, że znajdę takich wspaniałych przyjaciół jakich mam teraz. Po szkole rozeszłyśmy się każda w innym kierunku, poczułam, że nawiązuję z nią w jakimś stopniu więź. Naprawdę ją polubiłam. Po zjedzeniu obiadu nie wiedziałam co mam robić. Wieczorem miał przyjść Niall do pracy, której ja nie miałam. Zastanawiałam się gdzie jest i co robi Kate. W szkole jej nie widziałam. Czy aż tak zaszaleli z Harry’m? Jego wczoraj w domu też nie widziałam.

Gdzie się podziewacie?

Moja ciekawość wzięła górę i napisałam do Harolda.

-cie? Jestem sam.

Jasne, nie ściemniaj.

No naprawdę! Siedzę u siebie w pokoju! Jak chcesz to dzwoń do Liama. Mam alibi!

W takim razie gdzie podziewa się Kate.

Wagary? Kac? Miłość?

Natychmiast chciałam się dowiedzieć od Kate. Nie znoszę czegoś nie wiedzieć, muszę mieć zawsze wszystko pod kontrolą. To znaczy, że muszę wiedzieć gdzie kto jest i czy na pewno wszystko jest w porządku. Normalnie to blondyna przy pierwszej lepszej okazji zaczęła by trajkotać.

Dom najlepszej przyjaciółki :3

Nie zrozumiałam o co jej chodzi. W tym samym momencie usłyszałam dzwonek i walecie w drzwi. Ach tak, teraz już wszystko rozumiem.

-Czemu nie raczyłaś pojawić się dziś w szkole?- chciałam wiedzieć.

-Jak to? Nie słyszałaś?

-Czego?

Kate weszła do przedpokoju i zaczęła zdejmować z siebie liczne warstwy ubrań. Zaczynałam się niecierpliwić.

-No czego?

-No dyr powiedział, że dziś tak właściwie to nie ma sensu przychodzić do szkoły, bo i tak nic się specjalnego nie będzie działo, i że możemy sobie zrobić wolne.

-Nie. Nie. Wiedziałam. A. Kiedy. Był. Łaskaw. To. Mówić.

-Jakoś tak pod koniec imprezy.- machnęła ręką.

-I nie byłaś mi łaska powiedzieć?!

-Oj nie gorączkuj się już tak, byłam zbyt rozkojarzona.- powiedziała unosząc przy tym jedną brew wysoko z miną typu ‘If you know what I mean’

-A właśnie! I CO?!

-Co co?- bawiła się.

-Wredota!

W końcu udało mi się przekonać ją… choć nie, nie przekonać. Ona chciała mi to wszystko opowiedzieć tylko najpierw jej zachcianką było to, bym płaszczyła się przed nią. Po moich licznych błaganiach, klękaniach i modleniach  ‘uległa’ i opowiedziała od początku do końca. Podskakiwałam, chichotałam i szczerzyłam się jakbym to ja właśnie zeszła się ze swoim byłym. Byłam tak dumna z Harolda, ładnie to rozegrał i wykorzystał moja malutką pomoc. Ta ich kłótnia w klasie, a potem całus.

-Tak w ogóle to przepraszam, że tak wparowałam, ale nie miałam pojęcia gdzie jesteś i zaczęłam się niepokoić, że może postanowiłaś opuścić miejsce imprezy. Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam.- odezwałam się kiedy udało nam się już opanować śmiechy, chichy, skakanie i bieganie po całym pokoju.

-Nie ma sprawy kochana.

-Ale za bardzo nie rozrabialiście?- spytałam podejrzliwie.

-Serio? Serio?!- oburzyła się.- Myślisz, że takie rzeczy będę robiła w klasach szkolnych? Tak nisko jeszcze nie upadłam!

-Dobra, dobra nie bulwersuj się. Ale znając Harry’ego wszystkiego można się spodziewać.

Włączyłyśmy sobie film i z kocem i herbatką zasiadłyśmy na kanapie opierając się o siebie plecami. Uwielbiam oglądać z nią komedie. Przez cały czas nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Po drodze wylałyśmy resztkę napoju na koc, co wyglądało jakbym nie zdążyła do łazienki. Niczym nie przejęta dziewczyna śmiała się jeszcze głośniej. Opowiedziałam jej też o nowej dziewczynie Nelly. O tym jak ją poznałam i o tym, że spędziłam z nią dzisiejszy dzień i bardzo polubiłam.

-Tylko uważaj, Azjaci są podstępni.- ostrzegła mnie śmiertelnie poważnie.

Wybuchnęłam głośnym śmiechem, ale jako jedyna. Dziewczyna mówiła poważnie, patrzyła na mnie surowo.

-Nie gadaj głupot.- odparłam.

-Tylko, żeby nie było. Ostrzegałam.

-No okej, okej. Będę się strzegła podstępnej, małej Nelly, która się wszystkiego boi, a najbardziej ludzi.

-Ty też się ‘bałaś’ a popatrz co wyrosło.- zmierzyła mnie wzrokiem z góry na dół.

-Co wyrosło? No co?!

-Pewna siebie dziewczyna Nialla Horana, przyszłego bożyszcza nastolatek i najlepsza przyjaciółka Harry’ego Stylesa jak wyżej.- wytknęła język.

-O ty! Grabisz sobie! A propos Harry’ego, podesłał mi jedną świetną myśl.

-No?

-Cobyśpowiedziałanatobyśsiędomniewprowadziła?- czemu ja się stresuję? Przecież to moja najlepsza przyjaciółka.

-Mimo niesamowicie szybkiego tempa twej wypowiedzi udało mi się nadążyć. Mówisz poważnie?- patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami.

-No skoro Maja mieszka z Mat’em to… czuję się dość samotnie w tym dużym domu.

-Bez przesady nie jest taki duży.-mruknęła.

-To przenośnia.- burknęłam.

-A Maja nie miałaby nic przeciwko?

-Nie, czemu? Raczej by się cieszyła.

-A między wami… już okej?

-Taaaak. Nie mówiłam ci. Oczywiście zapomniałam. Wszystko dzięki twojemu nieskazitelnie dobremu chłopakowi. Ogólnie już ze wszystkimi polskimi sprawami radzę sobie dobrze. Ale teraz nie czas na tę rozmowę.

-Jestem bardzo mile zaskoczona, ale najpierw muszę pogadać z ojcem.-odparła zmieszana.

-Rozumiem, nie ma sprawy. Zaczekam.-uśmiechnęłam się i zwaliłam na Kate, mocno ściskając.- Wiesz, że cię kocham?

-Hahah, wiem.

-A nie przypadkiem mnie?!- dało się słyszeć głos Nialla z przedpokoju.

Zerwałam się z kanapy i pobiegłam by go zobaczyć. Rzuciłam na szyję i mocno przytuliłam.

-Jak wszedłeś?

-Naucz się, że drzwi mając zamki. To jak co tam dla mnie masz na dzisiaj?

-Dziś niedużo, tylko angielski.

Popędziłam do pokoju po zeszyt, jednocześnie słysząc rozmowę gratulacyjną Irlandczyka z Kate. Wieści szybko się roznoszą. Pomyślałam. Wróciłam i  rzuciłam w stronę chłopaka i zeszyt, wyjaśniając blondynie zaistniałą sytuację. Po pewnym czasie stwierdziliśmy, że jesteśmy głodni i zamówiliśmy pizze. Po krótkim czasie wszyscy zajadaliśmy się włoskim daniem. Późnym wieczorem dwójka gości wyszła i udali się każdy w swoją stronę. Kate obiecała, że postara się jak najszybciej pogadać z ojcem w stanie trzeźwym. Odparłam jej, żeby się nie spieszyła i że ja będę czekać tyle ile trzeba. Cały czas jednak miałam wrażenie, że nie do końca jest przekonana do tego pomysłu. I po ci było tak wyskakiwać z tą propozycją , po co?! Życie to nie książka! Karciłam siebie przez najbliższe godziny. 

*Nelly, dziewczyna, która pojawiła się już jakiś czas temu, a potem 'nie wykorzystywałam jej' [rozdział 32, przyp.]

~~~~

Ostatnio nie mam żadnych pomysłów, tylko kreuje się epilog, mam go już właściwie całego zaplanowanego i już nie mogę się doczekać co będziecie o nim myśleć ;p Coś tam może uda mi się wykombinować z tą Nelly, ale niczego nie obiecuję. Dlatego na tą chwilę dostajecie... to gówno za przeproszeniem. Żadnej akcji, nic tylko zwykłe życie. Naprawdę nie wiem w co ręce pakować ;p Ale dość narzekania.

Błędy, błedy i jeszcze raz błędy przepraszam z nie.

Jeszcze dziękuję małej mi i Jawelce za nominacje, ale chyba drugi raz nie będę się bawiła :) Haha mała mi też nie wiem czy tak można, ale who care? xD  

Pozdrawiam

Han*