Rozdział 45

Hania

Przez cały taniec uśmiech nie znikał mi z ust. Nie był on tylko spowodowany tym, że tańczę razem z Niall’em na 90-dniówce organizowanej miedzy innymi przez Kate, ale też dlatego, że wreszcie jest szansa by Harry wypowiedział co mu na wątrobie leży właściwej osobie, a nie mnie. Blondyn przez cały ten czas dziwnie się na mnie patrzył, co powodowało, że jeszcze bardziej się szczerzyłam. Kiedy tylko mogłam to ukradkiem patrzyłam w stronę wspomnianej wcześniej pary, by sprawdzać ich reakcje. Np. jak się zachowywali kiedy tańczyli ‘naprzeciwko siebie’ patrząc sobie w oczy. Taki wiem, nie powinnam. Ale co poradzę, że tak bardzo mi zależy! Koniec końców i Niall zaczął się uśmiechać, załapując najwidoczniej o co mi chodzi. Na koniec szepnął mi, że dobrze, że ukazałam przytomność umysłu i kopnęłam Harry’ego w odpowiednią stronę, on gdyby nie to, nie błysnął by. Chciał zapewne zacząć działać dopiero potem. No cóż… może dzięki temu zacznie działać OD RAZU. Po zakończeniu straciłam z oczu Kate, natomiast Harry rozglądał się dość rozpaczliwie po całej sali. Domyśliłam się… zwiała.

-Swoje już zrobiłaś, a teraz zapomnij, odpuść  daj spokój i ciesz się imprezą, zaraz zacznie się poczęstunek. Pyszne zupy, potem drugie danie z kieliszkiem wina, a na koniec desery, desery i jeszcze raz desery.- mruczał Niall tuż przy moim uchu, gdy zaczął wspominać o jedzeniu mimowolnie się zaśmiałam i przed moimi oczami stanęła roześmiana twarz Niall’a  z iskierkami w oczach.

-Masz rację, chodźmy się… nażreć.

Harry

Świetnie, czyli już gdzieś poleciała! Akurat wtedy kiedy chciałem się zebrać na zwierzanie. Jeszcze chwile połaziłem po sali, ale bezskutecznie. Zasiadłem do stołu, przy którym już siedzieli Hania z Niall’em. Ci to mają szczęście, westchnąłem.  Popatrzyłem na talerz, a na nim widniał napis George Milce. Ach tak, to ten jej partner. No cóż… może uda mi się tu posiedzieć chociaż do drugiego dania.

-Ej stary, to moje miejsce.- usłyszałem głos nad sobą. Chyba jednak się przeliczyłem- Znajdź sobie inne, podobnie partnerkę.

Zacząłem podnosić się z krzesła, kiedy usłyszałem drugi głos, trochę starszy.

-George, bądź tak miły i skombinuj dodatkowe miejsce. Widać mamy niespodziewanego gościa.- spojrzałem do kogo należą te niezwykle miłe słowa i moim oczom ukazał się tęgi mężczyzna w garniturze i brodą. To chyba jest dyrektor.

-Ależ proszę pana, nie trzeba. Ja nawet nie powinienem tu być, jestem hmm… opieką tej dwójki- tu wskazałem na blondyna i rudą, którzy przyglądali się całej tej sytuacji z wielkim rozbawieniem, ale kiedy tylko dyrektor na nich spojrzał starali się przybrać poważny wyraz twarzy i potakiwali i mówili coś niezrozumiałego, co miało chyba oznaczać ‘tak, tak oczywiście, nasza opieka’- naprawdę nie muszę zostawać, mogę iść - w głębi duszy jednak miałem nadzieję, że uda mi się towarzyszyć przyjaciołom podczas imprezy.

-Nonsens!- wykrzyknął dyrektor- Z przyjemnością przyjmiemy TAKIEGO gościa.- i wszystko jasne.- George idź znajdź sobie inne miejsce, zdaje mi się, że pana Black’a nie ma. Zajmij jego miejsce.- odezwał się już mniej przyjemnie.

Mocno rozzłoszczony chłopak odszedł w stronę wskazanego chwilę wcześniej miejsca. Byłem bardzo rozbawiony całą sytuacja podobnie jak moi kompani ze stolika, nie tylko ci znajomi.

-No chłopie widać sława zaczyna działać.- podsumował Niall w przerwie między śmiechem, a braniem głębokiego uśmiechu. 

-Biedny George-odezwała się zatroskana Hania- nie, w zasadzie to niebiedny. Brawo Harry.- przybiła mi piątkę.

-Z czego się tak śmiejecie?- zasiadła na krześle obok mnie Kate.

-Z tego, że twój partner właśnie szuka nowego miejsca- odpowiedział jej natychmiast Niall.

-Ale co? Czemu? A właściwie to guzik mnie to obchodzi, nawet mi to na rękę.

-I widzisz, wreszcie poszłaś po rozum do głowy.- musiała podsumować Hania.

- I teraz będziesz mi to wypominać, tak?

-Zgadłaś! Masz to jak w banku.- wystawiła język, a druga odparowała tym samym.
Siedzieliśmy tak jedząc, rozmawiając, śmiejąc się. Było naprawdę sympatycznie. Przypomniały mi się szkolne czasy, teraz to bym chętnie do nich wrócił. Zaśmiałem się na tę myśl. Kiedy byłem w tej szkole to robiłem wszystko, żeby się z niej wydostać, a teraz myślę, że fajnie by było wrócić. Jaki ten świat porąbany. Przez cały posiłek ukradkiem wlepiałem gały w Kate. Jak ona dziś pięknie wygląda! Codziennie jest piękna, ale tego  wieczoru szczególnie. Po skończeniu obżarstwa DJ zaprosił pary na parkiet. Niall z Hanią od razu popędzili. To znaczy było trochę nałogów, zmuszeni i gróźb ze strony Hani, ale w końcu udało się przekonać. Powędrowali, a my zostaliśmy w dość niezręcznej ciszy, postanowiłem spróbować ją przerwać.

 -I co? Ty to wszystko zorganizowałaś?- rozejrzałem się po sali- Wygląda naprawdę wspaniale.

-No niezupełnie.

-Niezupełnie?- starałem się przekonać ją choć trochę do nawiązania kontaktu.

-Ja byłam tylko małą cząstką… żeby to wszystko wyszło potrzeba było kilkudziesięciu takich jak ja. Moim zadaniem było zorganizowania DJ, George zajmował się cateringiem, Anna załatwieniem szmat na drabinki i tak dalej i tak dalej.

-W każdym razie DJ to dość ważna kwestia.- starałem się uśmiechnąć i przybrać swobodny ton.

-Mhmm- mruknęła i również odwzajemniła uśmiech. Punkt dla mnie i mój uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej. Jej również.- Czemu się szczerzymy?- zapytała.

-Nie mam zielonego pojęcia.- odparłem, a oczy powędrowały na jej dłonie złożone na stoliku. Nagle ogarnęła mnie ogromna chęć złapania ich w swoje i ukrycia pod stołem, tak by były tylko moje.

-No dobra Kate, idziemy potańczyć.- chciałbym żeby ten głos należał do mnie… niestety to był Niall.

Udali się w stronę parkietu, a Hania zasiadła cała czerwona na twarzy na poprzednim miejscu blondyny. Patrzyła na mnie przez długi czas, a ja zastanawiałem się, jakie tym razem kazanie mi wygłosi.

-Wiesz… Jestem bardzo dumna z tego, że z nią dzisiaj zatańczyłeś.

-Błagam cię, przecież wypchnęłaś mnie tam, dosłownie. Ale nie mogę powiedzieć żebym narzekał.- uniósł em jedną brew.

-Zawsze mogłeś odmówić.

-Jej odmówić? Nie żartuj.

-Dobra wystarczy tych kazań, idziemy zatańczyć.

-Że co?!

-To co słyszałeś, ruszaj swoje szanowne cztery litery i chodź.

Złapała mnie za rękę i zaczęła ciągnąć. Stawiałem opór, ale bezskutecznie. Przekrzykiwała mnie, że nie mogę całego wieczoru przesiedzieć na krześle i temu podobne. W końcu uległem i dałem się prowadzić. Tańczyliśmy do dość szybkiej muzyki, potem zmienili na WMYB.

-Wiedzą co dobre.- krzyknąłem dumnie, a ona tylko się śmiała.

Później zmienili na wolniejszy kawałek, ale jeszcze nie dość wolny by tylko stać w miejscu i się kołysać.

-Hania?- zapytałem z błyskiem w oku.

-Harry?- odezwała się starając być bardzo poważną.

-Czy zechcesz ze mną zatańczyć?

-Z przyjemnością milordzie.

Położyłem dłoń na jej tali, a ona swoją na moim ramieniu. Tańczyliśmy jak na jakimś bankiecie w XIX wieku czy coś. Lataliśmy po całym parkiecie wpadając przy okazji na innych. Gorąco ich przepraszaliśmy, by zaraz potem wybuchnąć śmiechem. Czułem się fantastycznie. Nagle wpadliśmy na dobrze nam znaną parę.

-Odbijany!- ryknął Niall. Złapał Hanię i pociągnął ją na drugi koniec sali, a mnie wcześniej popchnął w kierunku równie zdezorientowanej co ja Kate.

Uśmiechnąłem się niepewnie i podałem dłoń dziewczynie, już myślałem, że znowu ucieknie, ale tylko posłała mi roześmiane spojrzenie i ujęła wyciągnięta dłoń. Zaraz potem skończyła się wcześniejsza muzyka i DJ zdecydował się już zupełnie zwolnić. Dziękuję. Od razu pomyślałem. Dobrego muzyka załatwiłaś, Kate. Uśmiechnąłem się zachęcająco i przysunąłem bliżej by móc nacieszyć się jej towarzystwem w pełni. Początkowo czułem, jak bardzo nieswobodnie się czuje. Jak sprawia jej dyskomfort moja tak bliska obecność. Ale z czasem miałem wrażenie, że pozwala odblokować się i zapomnieć. Już po końcówce pierwszej piosenki wtuliliśmy się w siebie całkowicie. Wzrokiem szukałem też rudej by jej podziękować, widziałem, że to jej pomysł z tym odbijanym. Napotkałem ich kilka metrów dalej jak kołysali się z Niall’em. Ona pokręciła głowa i wskazała palcem blondyna. Uśmiechnąłem się i zająłem celebrowaniem momentu. Po zakończeniu następnej piosenki poczułem, że dziewczyna zaczyna wyślizgiwać się z moich ramion. Chciałem ją zatrzymać, ale ona popatrzyła na mnie smutno i pokręciła głową. Musiałem ja puścić. Stałem tak przez jakiś czas i myślałem. Nie! Właściwie to NIE MUSZĘ jej puszczać! I wcale nie chcę. No i znowu uciekła! Nie zniosę tego. Wybiegłem z sali gimnastycznej do ciemnej szkoły. Znajdę ją, muszę. Wchodziłem do każdej klasy. Nawet do damskiej łazienki, co przysporzyło wiele protestów ze strony rezydującym tam dziewczętom, upewniającym się, czy ich wygląd na pewno jest perfekcyjny. Sporo klas było zamkniętych, więc drzwi które udawało się pchnąć dawały nadzieje. Często złudne. Wreszcie ostatnia sala na korytarzu. Pchnąłem drzwi i moim oczom ukazała się Kate, siedząca na pierwszej ławce i wycierająca pospiesznie łzy.

-To teraz już zawsze będziesz uciekać?- starałem się być spokojny, ale czułem, że zaraz nie będzie dobrze.

-Czego chcesz, Harry?

-Dowiedzieć się czy teraz już zawsze będziesz tak uciekać.

-Daj spokój.

-Nie dam spokoju, dopóki nie odpowiesz mi na pytanie.

-Czy naprawdę musimy to teraz wałkować?

-A kiedy indziej? Proszę podaj mi termin.

-Przestań się zgrywać!- zaczynałem ją porządnie wkurzać.

-Ja się wcale nie zgrywam, czemu za każdym razem kiedy próbuję nawiązać z tobą jakikolwiek kontakt ty uciekasz, czemu się chowasz. Wytłumacz mi!- zażądałem.

-Naprawdę chcesz wiedzieć? Naprawdę chcesz to wiedzieć?!

-Tak chcę! Chcę się dowiedzieć co się stało z dawną, nieobliczalną, szaloną Kate, która nie boi się niczego, nikogo i cieszy się życiem najlepiej jak potrafi!

-Czego nie możesz zrozumieć, no czego?!- wrzeszczała, po prostu wrzeszczała.

-Nie mogę zrozumieć czemu nie potrafisz normalnie przebywać w moim towarzystwie!- zacząłem krążyć po całej klasie, wymachując rękoma- Nie umiem pojąc czemu za każdym razem uciekasz, chowasz się w kokon i stajesz się niedostępna!

-Twoja mózgowina nie potrafi pojąc, że nie czuje się komfortowo, kiedy przebywasz ze mną w jednym pomieszczeniu! Że nie mam pojęcia co powinnam myśleć, bo raz mnie kompletnie olewasz, a raz wlepiasz te swoje zielone gały i zapraszasz do tańca!

-Jak mam nie wlepiać gał skoro wyglądasz olśniewająco!

-I jeszcze mi mówi, że wyglądam olśniewająco. Wysyłasz sprzeczne sygnały! To co ja mam myśleć?!

-Jakie sprzeczne sygnały?! W ogóle po co ci jakiekolwiek sygnały?- zaczynałem się gubić.

-Jak to po co?! Kiedy ktoś kogoś kocha to najbardziej na świecie chce wiedzieć czy ta druga osoba to odwzajemnia!

-Ty mnie kochasz?- pytałem z niedowierzaniem.

-A co myślałeś? Że odkocham się w tydzień?! Codziennie męczę się myślami co by było gdybym nie pozwoliła ci tak łatwo odejść, co by było gdybyśmy przetrwali ten głupi miesiąc twojej trasy, co by było…- Nie wiem jak to zrobiłem, ale jakoś podszedłem do niej, chwyciłem jej gorącą i lekko wilgotną twarz w dłonie, spojrzałem w zdezorientowane, a zarazem rozwścieczone niebieskie oczy, pochyliłem się i wtopiłem swoje wargi w jej. Tak długo na to czekałem, tak długo czekałem na to, by wreszcie ją poczuć. Początkowo nie wiedziała co się dzieje, ale zaraz potem złapała mnie za kark i przysunęła się jeszcze bliżej. Wplotła swoje dłonie w moje włosy i zaczęła gładzic je, plątać i czochrać. Ręce przełożyłem na jej plecy i zacząłem delikatnie gładzic. Po krótkiej chwili objąłem ją jeszcze mocniej i lekko uniosłem by posadzić ją na wysokiej ławce. Rozszerzyła nogi, a ja oparłem się własnymi o ławkę. Po chwili jednak objęła mnie nimi w biodrach i wskoczyła na ramiona. Oplotłem rękoma jej i powędrowałem po klasie. Przyparłem ja własnym ciałem do  tablicy i swoje usta skierowałem na jej szyję. Usłyszałem trzask otwieranych drzwi, a w nich nie kto inny jak Hania. Uśmiechnąłem się promienie. A ona tylko odparła.

-W żadnym wypadku nie przeszkadzajcie sobie, tylko Kate pamiętaj, jakby cię gwałcił to w krocze.

Zaraz potem ulotniła się, a my powróciliśmy do poprzedniej czynności,

-Tylko czemu to trwało tak długo?- jęknęła w przerwie.

-Nie mam zielonego pojęcia, kochanie, ale teraz nie ma się już czym martwić.

Hania

-Jest!- szłam korytarzem w stronę sali gimnastycznej przy okazji podśpiewując sobie cicho.

-A co cię tak cieszy, słońce?- usłyszałam głos Niall.

-A zgadnij!

-A nie wiem!

-A więc postanowiłam poszukać Kate, bo coś długo jej nie było. Udałam się do ostatniej możliwej klasy, a tam nie kto inny jak ona z Haroldem obściskują się pod szkolną tablicą.

-Oj nie ładnie! Przeszkodziłaś im?

-Tylko troszeczkę.- zaśmiałam się.- Ale nie wzięli sobie tego jakoś szczególnie to serca.

-No widzisz, mówiłem ci od początku. Co będzie to będzie.

-No mówiłeś, mówiłeś.- wytknęłam język i zaczęłam biec.

-Nie uciekniesz mi!- powiedział w chwili łapania mnie. Przybliżył się i złożył soczystego całusa na moich wargach. Ze splecionymi rękoma udaliśmy się na dalszą część zabawy.

~~~~

Jesteście niesamowite! Dziękuję Wam bardzo za te wszystkie komentarze! Napisałam dla Was rozdział. Haha ;p

Ostatnio te wszystkie rozdziały wychodzą takie... całuśne i romantyczne. Sama się sobie dziwie, bo nigdy tak nie pisałam. Postaram się do następnych trochę akcji wkręcić, bo te są takie... nudne. 

Gosia Horan zapytała się mnie czy wiem ile będzie mniej więcej rozdziałów. A więc tak (to będzie długa wypowiedź). Od samego początku pisanie nie miałam żadnego planu ile będzie rozdziałów, albo ile będę pisać czy coś takiego. Wszystko tworzyło się w mojej głowie, nowe pomysły po prostu rodziły się kiedyś tam i ja je potem wykorzystywałam bądź nie. Nie zastanawiałam się też jak zakończyć opowiadanie. Przez ostatni tydzień jakoś to do mnie doszło i mam pomysł na zakończenie, tak mi się on podoba, że chcę go jak najszybciej zrealizować, ale z drugiej strony przybywa Was i nie chcę Was teraz opuszczać. Na chwilę obecną myślę o... albo nie, nie będę Wam mówiła konkretnej liczby.  Obecny plan jest taki, że już niedługo zobaczycie epilog. Ale jeśli otrzymam jakieś cudowne olśnienie czy coś to postaram się zostać dłużej. Chciałabym tego z całego serca! :D Natomiast! Jeśli zakończę tego bloga to postaram się wreszcie zając tym drugim, który cześć z Was może już zobaczyło. Nic na nim nie ma, bo nie umiemy (pracujemy razem z overwinning) działać na dwóch blogach jednocześnie. Dobra, przepraszam za długość i że czekałaś tak długo, po prostu stwierdziłam, że lepiej napisać to raz i żeby więcej osób mogło przeczytać.

No i to chyba tyle, jeszcze raz Wam dziękuję! :*