Rozdział 38

Jeśli już tu jesteś to proszę przeczytaj to co jest pod rozdziałem ;>

Enjoy

Wyszłam przed budynek szkoły szukając wzrokiem Harry’ego, który miał mi przynieść klucze. Teraz jak tak myślę to w sumie niepotrzebnie go prosiłam, bo przecież mógł je dac Kate. Ale trudno. Zaczynałam się niecierpliwić, miałam tylko 10 minut z czego część już upłynęła, a Harolda nadal nie było widać. Było cholernie zimno, a ja wybiegłam bez kurtki, uduszę go! Po niemiłosiernie długich minutach wreszcie pojawiła się jego sylwetka na horyzoncie.

-Ile można?!

-Oj dobra już dobra, nie denerwuj się już tak. Poza tym czemu jesteś bez kurtki?-powiedział podając mi klucze.

Już chciałam coś powiedzieć, nawet usta już otworzyłam, ale zaraz potem je zamknęłam, nie miałam siły nic mówić, więc tylko prychnęłam i przeszłam do sprawy, która mnie najbardziej interesowała.

-I co?

-Co co?

-Nie udawaj głupszego niż jesteś w rzeczywistości! Jak wam poszło?

-Chyba całkiem dobrze…

-Nie baw się tu ze mną, tylko gadaj, bo mam już tylko 3 minuty.

-Całkiem dobrze czyli se trochę pogadaliśmy, że powinniśmy dorosnąć i nie zachowywać się jak trzynastolatkowie po zerwaniu, czyli po prostu normalnie funkcjonować. Czyli- wyjaśnił widząc moją pytającą minę- że będziemy przyjaciółmi, ale nie takimi co się mówi „zostańmy przyjaciółmi” tylko takimi prawdziwymi, jeśli wiesz o co mi chodzi.

-Dobra… bardzo chaotycznie to wszystko mi tłumaczysz, ale staram się zrozumieć i chyba mi się udało.

-Ale nie pozwoliłaś mi skończyć!

-No słucham… tylko szybko bo zimno!

-Nie marudź- to mówiąc wsadził mi swoją czapkę na głowę i szyję obwiązał szalikiem- najważniejsze jest to, że WYDAJE mi się, że zauważyłem, że… ona nadal nie jest wobec mnie obojętna!- powiedział to z wielkim bananem na twarzy- nie podzielasz mojego entuzjazmu?

-Czekaj, czekaj, bo czegoś tu nie rozumiem… a ty nie jesteś wobec niej obojętny?! Bo mi się wydaje, że zerwaliście z JAKIŚ BARDZO WAŻNYCH POWODÓW?

-No pewnie, że nie jestem wobec niej obojętny, swoja drogą jak to w ogóle brzmi! Po prostu nadal coś do niej czuję… mówiąc normalnym językiem.

-Mówiąc normalnym językiem kochasz ją, Harry.

-No tak- powiedział cicho- więc tak sobie pomyślałem, że no wiesz… ty mogłabyś się jej zapytać…

-O nie! Nawet o tym nie myśl! Nie będę za ciebie załatwiać takich spraw. W ogóle zapomnij! Skąd ci się wziął taki idiotyczny pomysł!- wykrzyknęłam- Sam będziesz naprawiał swoje błędy!

-Ale…

-Ale ty już nic nie mów! Zachowaliście się jak dzieci z całym tym zerwaniem, po prostu jak dzieci! A teraz jak dzieci chcecie to naprawiać?!

-ChceCIE?- zapytał z błyskiem w oczach

-Spadaj, Styles nie łap mnie za słówka! A teraz idę na lekcję, a ty myśl!

Poleciałam w kierunku szkoły, ale zatrzymał mnie głośne „ekmm”. Szybko zaczęłam myśleć co tym razem głupiego palnęłam, przecież gadałam całkiem z sensem, no nie? Wtem sobie uświadomiłam, że nie oddałam mu czapki z szalikiem. Szybko zrzuciłam z siebie ubranie, zwinęłam w jeden kłąb i licząc na szczęście rzuciłam w jego stronę. No cóż, przeliczyłam się.

-Sorki- szybko krzyknęłam i poleciałam na lekcję.

~~~~

-Przepraszam za spóźnienie!-przywitałam się z nauczycielką, która właśnie sprawdzała listę. Usadziła mnie gestem, wskazując ławkę.

Usiadłam na miejscu obok Kate i zaczęłam wyciągać niezbędne przybory do lekcji biologii czyli zeszyt z długopisem. Cały czas widziałam pilnie śledzącą każdy mój ruch Blondynę.

-Co chcesz- syknęłam po ciuchu.

-Gdzie byłaś?- świetnie się bawiła naśladując mój głos.

-Odebrać klucze.

-Coś strasznie długo ci się zeszło.

-Czy pani coś podejrzewa, pani prokurator?

-Yh!- westchnęła- Nie! Po prostu jestem ciekawa co cię tak zaskoczyło i wzburzyło podczas rozmowy z nim.

-Czy ty nas podglądałaś?- zapytałam ze śmiechem.

-No coś ty! Byłam w łazience, a przecież sama dobrze wiesz, że z tamtego okna świetnie widać bramę szkoły.- wzburzyła się – no dobra może trochę, tak o ciupinę- pokazała ile na palcach.

-Nic ci nie powiem!

I na tym skończyła się nasza rozmowa, ponieważ pani postanowiła nasz poprzesadzać za gadulstwo. Nie trafiłam tak źle. Zawsze mogło być gorzej…Po dzwonku szybko wybiegłam z sali i skierowałam się na w-f. Całą przerwę unikałam Kate, bo musiałam się zastanowić czy mogę jej powiedzieć o tym co usłyszałam od Hazzy.  Po skończonych lekcjach jak najszybciej poleciałam do pracy, wiedziałam, że tam spotkam się z Kate,(teraz mamy ustalone takie same godziny pracy) ale to zawsze kilkanaście minut więcej.  Przebrałam się w stary uniform i usiadłam czekając na rozpoczęcie zmiany. Po kilku minutach w drzwiach pojawiła się zdyszana Kate.

-Tu już mi się uciekniesz!

Kilka osób siedzących w kawiarni ciekawsko się przyglądała całej tej scenie, lecz Kate zdawała się tego nie dostrzegać. Dopiero po tym jak się przebrała i dostałyśmy wskazówki od szefa mogłyśmy zacząć pracę, a przy okazji ja mogłam jej powiedzieć o Harry’m. Czyli to, co chciałam jej powiedzieć i uważałam za stosowne, czyli tak właściwie to prawie nic. Jeśli naprawdę mieli się zejść to powinni się sami o to zatroszczyć, a nie wysługiwać się pośrednikami.

-Ty to jednak jesteś bydle!-skwitowała i poszła obsłużyć jakiegoś klienta.

Po skończeniu pracy obydwie zgodnie stwierdziłyśmy, że należy iść do chłopaków. Wsiadłyśmy w autobus i po 20 minutach byłyśmy na miejscu. Drzwi jak zwykle były otwarte. Weszłyśmy po cichu, zdjęłyśmy kurtki i z wielkim okrzykiem NIESPODZIANKA wkroczyłyśmy do salonu… który był pusty. Miny nam zrzedły. Cały plan na marne! Kate rzuciła się na kanapę i tam już zaległa na jak znam życie cały wieczór. Ja pobiegłam na górę do pokoju Niall’a. Cicho zapukałam, delikatnie zamknęłam za sobą drzwi, a potem na palcach podeszłam do niego. Siedział przy biurku coś pisząc ze słuchawkami na uszach. Mocno go przytuliłam, na co najpierw się przestraszył, a potem szeroko uśmiechnął i posadził mnie sobie na kolanach.

-Nie spodziewałem się ciebie tutaj- uśmiechnął się.

-A widzisz jednak jestem- pochyliłam się i cmoknęłam go w usta.- a teraz gdzie jest reszta towarzystwa?

-Co już chcesz sobie ode mnie uciec?

-Nie co ty! Po prostu jestem ciekawa.

-Chyba, że tak- zaśmiał się- a więc Liam i Zayn odsypiają…

-Po czym?- zaśmiałam się.

-Zayn zawsze jak tylko może to śpi, a Liam… tego nie wiem.

-Lou jeszcze nie wrócił, a Harry zamknął się w pokoju i powiedział, że mamy mu nie przeszkadzać. To tyle. A ty jesteś sama?

-Kate już się zagospodarowała na waszej kanapie.

Przez pierwszą godzinę po prostu siedzieliśmy i nadrabialiśmy kilka tygodni. Mimo że już to wcześniej robiliśmy nadal było o czym opowiadać. Zagraliśmy też w Scrabble. Oczywistym było, ze Niall wygrał. Miał o wiele większy zasób słów. Cały czas się ze mnie śmiał, że wykładam słowa za 10 punktów (z premią) a on za 30 bez. To nie fair! W połowie gry się zbulwersowałam przez co niechcący potrąciłam planszę i nie dało się więcej grac.

-Już bym zapomniał!- nagle Niall się poderwał i podszedł do szafki. Wyciągnął małe pudełeczko ze wstążką- to dla ciebie- powiedział wręczając mi je.

Zaciekawiona zajrzałam pod wieczko i moim oczom ukazała się śliczna bransoletka wykonana z muliny w kolorach czarny, fioletowy, miętowy i jasny fiolet. Była cudowna!

-Sam ją zrobiłeś?

-Mhmm- powiedział nieśmiało.

-Jest cudowna! Bardzo ci dziękuję- podeszłam do niego, mocno przytuliłam i pocałowałam.

Od razu włożyłam ją na rękę i postanowiłam nie zdejmować. Po krótkim czasie zeszliśmy na dół, bo Niall zrobił się głodny, a ja chciałam się zobaczyć  z resztą.

~~~~

I'm back!

Po kilku miesięcznej przerwie znowu naszła mi ochota na pisanie ;D Pewnie zauważyłyście szablon. I jak podoba się?

A teraz kilka informacji.

Po pierwsze jeśli już tu jesteście i wiecie, że będziecie czytac... to dajcie proszę znać  będzie to dla mnie wiele znaczyło.

Po drugie dziękuje wszystkim tym co przez ten czas wchodzili i czekali, to też dla mnie mnóstwo znaczy.

Po trzecie postaram się naprawić wszystkie błędy, które popełniłam pisząc poprzednie rozdziały. Nie chodzi o błędy ortograficzne czy coś, tylko o depresyjne pisanie. Mam na myśli jakieś smutne, dołujące historie. Nie wiem co mnie wtedy naszło, chyba byłam trochę... przygnębiona, tylko nie wiem czym. A więc praktycznie wszystko to co miałam wcześniej zaplanowane jest teraz naprawiane, jeśli można tak to nazwać. A więc jeśli cokolwiek będzie Wam się wydawało dziwne, nieprzemyślane, niepasujące do reszty czy coś innego to przepraszam, robię co mogę.

Po któreś tam z kolei przepraszam za błędy językowe (tych chyba najwięcej) ortograficzne i każde. Jeśli takowe zauważycie to mówcie! Będę się starała je eliminowac. 

I na koniec jesli tu jesteście i chcecie mi zareklamować swojego bloga to proszę liczcie się z tym, że nie zawsze od razu będę miała czas tam wejść i zobaczyć, nie obrażajcie się!

I to chyba na tyle, jeszcze raz dziekuję i zapraszam bardzo serdecznie ;*

Pozdrawiam

Han*